فیبروم‌های رحمی، توده‌های غیرسرطانی هستند که می‌توانند در دیواره رحم رشد کنند و علائم آزاردهنده‌ای از جمله خونریزی شدید قاعدگی، درد لگن و فشار بر مثانه یا روده ایجاد کنند. این مشکل، که طیف وسیعی از زنان در سنین باروری را تحت تأثیر قرار می‌دهد، می‌تواند به طور جدی کیفیت زندگی فرد را کاهش دهد و حتی بر برنامه‌های بارداری او تأثیر بگذارد. در گذشته، هیسترکتومی (برداشتن رحم) تنها راه حل قطعی برای بسیاری از این بیماران بود، اما پیشرفت‌های پزشکی، افق‌های جدیدی را در درمان این عارضه گشوده است.
امروزه، به لطف نوآوری‌ها در رادیولوژی اینترونشنال، روش‌های کمتر تهاجمی جایگزین جراحی‌های گسترده شده‌اند. یکی از این روش‌های پیشگامانه، آمبولیزاسیون شریان رحمی (Uterine Artery Embolization – UAE) است. این تکنیک نوین، با هدف قرار دادن منبع خون‌رسانی فیبرومها، به کوچک شدن و از بین رفتن تدریجی آن‌ها کمک میکند، بدون اینکه نیازی به برش‌های جراحی بزرگ یا برداشتن رحم باشد. این رویکرد، نه تنها زمان بهبودی را به طور چشمگیری کاهش می‌دهد، بلکه امکان حفظ رحم را نیز برای بسیاری از زنان فراهم می‌آورد.
فهرست محتوا
در این مقاله، قصد داریم به طور جامع به بررسی آمبولیزاسیون شریان رحمی بپردازیم. از چگونگی عملکرد دقیق این روش و مزایای آن نسبت به جراحی، تا مراحل آماده‌سازی، روند انجام، نتایج مورد انتظار، و نکات مهم پس از درمان، همه و همه را پوشش خواهیم داد. هدف ما این است که با ارائه اطلاعاتی شفاف و کامل، به شما کمک کنیم تا با آگاهی کامل در مورد این گزینه درمانی نوین تصمیم‌گیری کنید و بهترین مسیر را برای بهبود سلامت و کیفیت زندگی خود برگزینید.
آمبولیزاسیون شریان رحمی چیست و چگونه انجام میشود؟
آمبولیزاسیون شریان رحمی (Uterine Artery Embolization – UAE) یک روش درمانی کم‌تهاجمی است که توسط رادیولوژیست‌های اینترونشنال برای درمان فیبروم‌های رحمی انجام میشود. این روش بر پایه قطع جریان خون به فیبرومها استوار است که منجر به کوچک شدن و مرگ تدریجی آن‌ها میشود. مکانیسم عمل این گونه است که فیبرومها برای رشد خود به خون‌رسانی فراوانی از طریق شریان‌های رحمی نیاز دارند. با مسدود کردن این شریان‌ها، جریان خون و مواد مغذی به فیبرومها قطع میشود و در نتیجه، آن‌ها به تدریج کوچک شده و علائم ناشی از آن‌ها بهبود می‌یابد.
برای انجام آمبولیزاسیون شریان رحمی، رادیولوژیست اینترونشنال از یک سوند (کاتتر) بسیار نازک استفاده میکند. ابتدا، یک برش بسیار کوچک (معمولاً کمتر از 1 میلی‌متر) در کشاله ران یا مچ دست ایجاد میشود و کاتتر از طریق این برش وارد یکی از شریان‌های اصلی (شریان فمورال در کشاله ران یا شریان رادیال در مچ دست) میشود. سپس، با هدایت تصویربرداری فلوروسکوپی (نوعی اشعه ایکس زنده)، کاتتر به دقت به سمت شریان‌های رحمی هدایت میشود که خون‌رسانی به فیبرومها را تأمین میکنند.
پس از رسیدن کاتتر به شریان‌های رحمی، ذرات بسیار کوچکی به نام “ذرات آمبولیک” (که از جنس پلی‌وینیل الکل یا ژل فوم هستند) از طریق کاتتر به داخل شریان‌ها تزریق می‌شوند. این ذرات به طور انتخابی در رگ‌های خونی کوچک‌تر تغذیه کننده فیبرومها گیر کرده و آن‌ها را مسدود میکنند. این انسداد باعث قطع کامل جریان خون به فیبرومها میشود. در حالی که خون‌رسانی به فیبرومها قطع میشود، جریان خون به سایر بخش‌های سالم رحم از طریق شبکه‌های عروقی جانبی حفظ میشود، که این امر ایمنی و اثربخشی آمبولیزاسیون شریان رحمی را تضمین میکند.
فیبروم رحمی و نیاز به آمبولیزاسیون شریان رحمی
فیبروم‌های رحمی، که به عنوان لیومیوم (Leiomyomas) نیز شناخته می‌شوند، توده‌های خوش‌خیم (غیرسرطانی) هستند که از بافت عضلانی صاف رحم تشکیل می‌شوند. این توده‌ها در اندازه‌ها و مکان‌های مختلفی در رحم رشد میکنند و می‌توانند باعث بروز طیف وسیعی از علائم آزاردهنده شوند. شایع‌ترین علائم شامل خونریزی شدید و طولانی مدت قاعدگی (منوراژی)، درد و فشار در ناحیه لگن، احساس پری یا نفخ در شکم، تکرر ادرار به دلیل فشار بر مثانه، یبوست به دلیل فشار بر روده، و درد هنگام مقاربت است. در برخی موارد، فیبرومها می‌توانند بر باروری نیز تأثیر بگذارند و منجر به مشکل در بارداری یا افزایش خطر سقط جنین شوند.
زمانی که علائم ناشی از فیبرومها به قدری شدید می‌شوند که کیفیت زندگی فرد را به طور چشمگیری کاهش می‌دهند و به درمان‌های دارویی پاسخ نمی‌دهند، نیاز به مداخله درمانی مطرح میشود. در گذشته، هیسترکتومی (برداشتن کامل رحم) یا میومکتومی (برداشتن فیبرومها از طریق جراحی با حفظ رحم) گزینه‌های اصلی بودند. هیسترکتومی یک عمل جراحی بزرگ است که منجر به ناتوانی در بارداری میشود و با دوره نقاهت طولانی همراه است. میومکتومی نیز یک جراحی باز یا لاپاراسکوپی است که اگرچه رحم را حفظ میکند، اما می‌تواند با خطراتی مانند خونریزی و احتمال عود فیبرومها همراه باشد.
در چنین شرایطی، آمبولیزاسیون شریان رحمی به عنوان یک جایگزین کمتر تهاجمی و مؤثر مطرح میشود. این روش برای زنانی که تمایل به حفظ رحم خود دارند (چه برای باروری آینده و چه به دلایل شخصی) و یا نمی‌خواهند تحت عمل جراحی بزرگ قرار گیرند، یک گزینه عالی است. با هدف قرار دادن مستقیم خون‌رسانی به فیبرومها، آمبولیزاسیون شریان رحمی می‌تواند به طور مؤثری اندازه فیبرومها را کاهش داده و علائم ناشی از آن‌ها را بهبود بخشد، در حالی که تهاجم بسیار کمتری به بدن وارد میکند و دوران نقاهت کوتاه‌تری دارد.
مزایای آمبولیزاسیون شریان رحمی نسبت به هیسترکتومی و میومکتومی
آمبولیزاسیون شریان رحمی دارای مزایای قابل توجهی نسبت به روش‌های جراحی سنتی مانند هیسترکتومی (برداشتن رحم) و میومکتومی (برداشتن فیبرومها) است. یکی از مهمترین مزایا، ماهیت غیرتهاجمی یا کم‌تهاجمی آن است. در حالی که هیسترکتومی و میومکتومی نیاز به برش‌های جراحی بزرگ و بیهوشی عمومی دارند، آمبولیزاسیون شریان رحمی تنها از یک برش کوچک در کشاله ران یا مچ دست استفاده میکند. این به معنای درد کمتر، کاهش خطر عفونت، خونریزی و سایر عوارض مرتبط با جراحی‌های بزرگ است.
مزیت دیگر، حفظ رحم است. هیسترکتومی منجر به برداشتن کامل رحم میشود و به معنای عدم امکان بارداری در آینده است. میومکتومی اگرچه رحم را حفظ میکند، اما در برخی موارد ممکن است به دلیل جای زخم‌های باقی‌مانده، بر باروری تأثیر بگذارد. آمبولیزاسیون شریان رحمی نه تنها رحم را حفظ میکند، بلکه در بسیاری از موارد امکان بارداری در آینده را نیز فراهم می‌آورد. این موضوع برای زنانی که هنوز قصد باروری دارند یا به دلایل شخصی می‌خواهند رحم خود را حفظ کنند، یک مزیت بسیار بزرگ محسوب میشود.
همچنین، آمبولیزاسیون شریان رحمی با دوران نقاهت بسیار کوتاه‌تر همراه است. در حالی که پس از هیسترکتومی یا میومکتومی، ممکن است چندین هفته یا حتی چند ماه زمان برای بهبودی کامل و بازگشت به فعالیت‌های عادی نیاز باشد، بیماران پس از آمبولیزاسیون شریان رحمی معمولاً می‌توانند ظرف چند روز به فعالیت‌های روزمره خود بازگردند. این به معنای وقفه کمتر در زندگی شخصی و حرفه‌ای است. علاوه بر این، در آمبولیزاسیون شریان رحمی، تمام فیبرومها (کوچک و بزرگ) در یک جلسه درمان می‌شوند، در حالی که در میومکتومی ممکن است تنها فیبروم‌های قابل مشاهده برداشته شوند و احتمال عود فیبروم‌های جدید وجود دارد.
آماده‌سازی قبل از انجام آمبولیزاسیون شریان رحمی
آماده‌سازی دقیق قبل از انجام آمبولیزاسیون شریان رحمی برای اطمینان از ایمنی و اثربخشی حداکثری درمان بسیار مهم است. اولین گام، یک مشاوره کامل با پزشک متخصص زنان و رادیولوژیست اینترونشنال است. در این جلسات، پزشکان سابقه پزشکی شما را بررسی میکنند، شامل سابقه حساسیت‌ها (به ویژه به مواد حاجب یددار)، بیماری‌های زمینه‌ای (مانند مشکلات کلیوی، دیابت، تیروئید)، و داروهایی که مصرف می‌کنید. تمامی این اطلاعات برای برنامه‌ریزی دقیق درمان ضروری هستند.
قبل از انجام آمبولیزاسیون شریان رحمی، چندین آزمایش تشخیصی انجام میشود تا وضعیت فیبرومها و سلامت کلی رحم و اندام‌های مجاور به دقت ارزیابی شود. این آزمایشات معمولاً شامل سونوگرافی ترانس‌واژینال (TVUS)، ام آر آی لگن (MRI Pelvis) برای ترسیم نقشه دقیق فیبرومها و بررسی سایر ناهنجاری‌ها، و آزمایش خون برای بررسی عملکرد کلیه‌ها (به دلیل استفاده از ماده حاجب) و شمارش کامل سلول‌های خونی (CBC) برای ارزیابی کم‌خونی ناشی از خونریزی‌های شدید، میشود.
همچنین، ممکن است از شما خواسته شود که از چند ساعت قبل از عمل ناشتا باشید (معمولاً 6 تا 8 ساعت) و مصرف برخی داروها (مانند رقیق‌کننده‌های خون) را برای مدت مشخصی قبل از عمل قطع کنید، طبق دستور پزشک. در روز عمل، قبل از ورود به اتاق عمل، باید تمام جواهرات، وسایل فلزی، و لنزهای تماسی را از خود خارج کنید. آماده‌سازی روانشناختی نیز مهم است؛ پزشک تمامی مراحل را به شما توضیح خواهد داد و به سوالات شما پاسخ می‌دهد تا با آرامش و اطمینان خاطر بیشتری برای آمبولیزاسیون شریان رحمی آماده شوید.
روند انجام آمبولیزاسیون شریان رحمی: مرحله به مرحله
روند انجام آمبولیزاسیون شریان رحمی تحت شرایط استریل در یک بخش مخصوص رادیولوژی اینترونشنال یا اتاق آنژیوگرافی صورت می‌گیرد. بیمار به پشت روی تخت مخصوص دراز می‌کشد و تحت مانیتورینگ علائم حیاتی (فشار خون، ضربان قلب، اکسیژن خون) قرار می‌گیرد. معمولاً از یک بیحسی موضعی در محل ورود کاتتر (معمولاً کشاله ران) استفاده میشود، اما برخی بیماران ممکن است برای کاهش اضطراب و درد، تحت آرام‌بخش ملایم نیز قرار گیرند. بیهوشی عمومی معمولاً لازم نیست.
پس از بیحسی ناحیه، رادیولوژیست اینترونشنال یک برش بسیار کوچک (در حدود 1 تا 2 میلی‌متر) در پوست ایجاد میکند. سپس، با استفاده از یک سوزن مخصوص، شریان فمورال در کشاله ران (یا شریان رادیال در مچ دست) سوراخ شده و یک سیم راهنما از طریق این سوزن وارد شریان میشود. سوزن برداشته میشود و یک شیت (غلاف پلاستیکی نازک) از طریق سیم راهنما وارد شریان میشود. سپس، کاتتر بسیار نازک و انعطاف‌پذیری از طریق این شیت و سیم راهنما وارد شریان اصلی میشود.
با هدایت مداوم تصویربرداری فلوروسکوپی (اشعه ایکس زنده)، رادیولوژیست کاتتر را به دقت به سمت شریان‌های رحمی راست و چپ هدایت میکند. ماده حاجب (کنتراست) از طریق کاتتر تزریق میشود تا رگ‌های خونی رحم و فیبرومها به وضوح در تصاویر دیده شوند و نقشه دقیق خون‌رسانی مشخص شود.
پس از شناسایی شریان‌های تغذیه کننده فیبرومها، ذرات آمبولیک کوچک از طریق کاتتر تزریق می‌شوند. این ذرات در رگ‌های خونی تغذیه کننده فیبرومها گیر کرده و آن‌ها را مسدود میکنند. این فرآیند برای هر دو شریان رحمی تکرار میشود. پس از اطمینان از مسدود شدن کامل شریان‌های تغذیه کننده فیبرومها، کاتتر و شیت خارج شده و با فشار موضعی یا استفاده از دستگاه‌های بستن رگ، محل ورود رگ بسته میشود. کل روند آمبولیزاسیون شریان رحمی معمولاً بین 1 تا 3 ساعت طول می‌کشد.
نتایج مورد انتظار و دوره ریکاوری پس از آمبولیزاسیون شریان رحمی
پس از انجام آمبولیزاسیون شریان رحمی، بیماران معمولاً برای یک شب در بیمارستان بستری می‌شوند تا تحت نظر باشند و درد احتمالی کنترل شود. در ساعات اولیه پس از عمل، تجربه درد لگنی و کرامپهای شکمی، شبیه به دردهای شدید قاعدگی، شایع است. این درد ناشی از قطع جریان خون به فیبرومها و شروع فرآیند نکروز (مرگ بافت) آن‌ها است و با داروهای مسکن قابل کنترل است. همچنین ممکن است تهوع، تب خفیف و خستگی نیز تجربه شود که معمولاً موقتی هستند.
دوره ریکاوری پس از آمبولیزاسیون شریان رحمی به طور قابل توجهی کوتاه‌تر از جراحی‌های سنتی است. اکثر بیماران می‌توانند ظرف چند روز (معمولاً 3 تا 7 روز) به فعالیت‌های سبک روزمره خود بازگردند، اما برای بازگشت کامل به فعالیت‌های عادی و ورزش سنگین ممکن است 1 تا 2 هفته زمان نیاز باشد. در این مدت، توصیه میشود از فعالیت‌های بدنی شدید و بلند کردن اجسام سنگین خودداری شود. پزشک دستورالعمل‌های خاصی را در مورد مراقبت از محل برش، مصرف داروها و زمان بازگشت به فعالیت‌های عادی ارائه خواهد داد.
بیشتر بدانیم
نتایج نهایی آمبولیزاسیون شریان رحمی به تدریج و طی چند هفته تا چند ماه پس از عمل ظاهر می‌شوند. کاهش خونریزی شدید قاعدگی معمولاً اولین علامتی است که بهبود می‌یابد و ممکن است در اولین دوره قاعدگی پس از عمل مشاهده شود. کاهش اندازه فیبرومها و بهبود علائم فشاری (مانند تکرر ادرار یا یبوست) نیز به تدریج اتفاق می‌افتد. حداکثر کاهش اندازه فیبرومها معمولاً پس از 3 تا 6 ماه مشاهده میشود. مطالعات نشان داده‌اند که آمبولیزاسیون شریان رحمی در بهبود علائم ناشی از فیبرومها در بیش از 85% موارد موفقیت‌آمیز است و بسیاری از زنان رضایت بالایی از نتایج آن دارند.
عوارض جانبی و خطرات احتمالی آمبولیزاسیون شریان رحمی
مانند هر روش پزشکی، آمبولیزاسیون شریان رحمی نیز با عوارض جانبی و خطرات احتمالی همراه است، اگرچه به طور کلی یک روش ایمن و کم‌خطر محسوب میشود. شایع‌ترین عوارض جانبی، موقتی و قابل کنترل هستند. این موارد شامل درد لگنی و کرامپهای شکمی (که پس از عمل با مسکن کنترل می‌شوند)، تهوع و استفراغ (ناشی از واکنش به قطع خون‌رسانی و درد)، و تب خفیف (که نشان‌دهنده واکنش طبیعی بدن به مرگ بافت فیبروم است) می‌شوند. این علائم معمولاً ظرف چند روز برطرف می‌شوند.
خطرات جدی‌تر و کمتر شایع‌تر آمبولیزاسیون شریان رحمی شامل موارد زیر است:
- عفونت: اگرچه نادر است، اما احتمال عفونت در رحم یا لگن وجود دارد که ممکن است نیاز به آنتی‌بیوتیک یا در موارد شدیدتر، جراحی داشته باشد.
- آسیب به رگ‌های خونی: در موارد بسیار نادر، ممکن است به رگ خونی در محل ورود کاتتر یا در مسیر آن آسیب وارد شود که می‌تواند منجر به خونریزی یا تشکیل هماتوم (کبودی بزرگ) شود.
- دفع فیبروم: در برخی موارد، به خصوص فیبروم‌های ساب‌موکوزال، ممکن است فیبروم مرده از طریق واژن دفع شود. این فرآیند می‌تواند با درد و خونریزی همراه باشد و در برخی موارد نیاز به مداخله پزشکی دارد.
- یائسگی زودرس: در تعداد بسیار کمی از زنان (به ویژه در زنان بالای 45 سال)، ممکن است آمبولیزاسیون باعث یائسگی زودرس شود، زیرا بخشی از تخمدان‌ها نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند.
- آسیب به سایر اندام‌ها: این مورد بسیار نادر است، اما احتمال آسیب غیرعمدی به سایر اندام‌های مجاور مانند مثانه یا روده وجود دارد.
- واکنش آلرژیک به ماده حاجب: برخی افراد ممکن است به ماده حاجب یددار واکنش آلرژیک نشان دهند که می‌تواند از خفیف تا شدید باشد.
پزشک رادیولوژیست اینترونشنال قبل از عمل، تمامی این خطرات را با بیمار در میان میگذارد و اقدامات لازم برای به حداقل رساندن آن‌ها را انجام می‌دهد. انتخاب یک مرکز معتبر و یک رادیولوژیست باتجربه در انجام آمبولیزاسیون شریان رحمی، برای کاهش این خطرات بسیار مهم است.
چه کسانی کاندید مناسب آمبولیزاسیون شریان رحمی هستند؟
تعیین اینکه چه کسی کاندید مناسبی برای آمبولیزاسیون شریان رحمی است، نیازمند ارزیابی دقیق توسط پزشک متخصص زنان و رادیولوژیست اینترونشنال است. به طور کلی، بهترین کاندیداها برای این روش، زنانی هستند که از علائم شدید ناشی از فیبروم‌های رحمی رنج می‌برند، از جمله خونریزی‌های قاعدگی شدید، درد لگنی، و علائم فشاری بر مثانه یا روده، و این علائم به درمان‌های دارویی پاسخ نداده‌اند. این روش به خصوص برای زنانی که به دنبال یک جایگزین غیرجراحی برای هیسترکتومی هستند و تمایل به حفظ رحم خود دارند، بسیار مناسب است.
علاوه بر این، زنانی که قصد بارداری در آینده را دارند و نمی‌خواهند رحم خود را از دست بدهند، می‌توانند کاندید مناسبی برای آمبولیزاسیون شریان رحمی باشند. اگرچه میزان بارداری موفق پس از UAE هنوز در حال مطالعه است، اما بسیاری از زنان پس از این عمل، بارداری موفق و زایمان سالمی داشتهاند. این روش می‌تواند به آن‌ها فرصت حفظ باروری را بدهد، بدون اینکه خطرات و عوارض جراحی‌های بزرگ را متحمل شوند.
با این حال، برخی افراد کاندید مناسبی برای آمبولیزاسیون شریان رحمی نیستند. این موارد شامل زنان باردار یا شیرده، افرادی که دارای عفونت فعال در لگن یا رحم هستند، مبتلایان به سرطان‌های زنان، کسانی که به بیماری‌های کلیوی شدید مبتلا هستند (به دلیل استفاده از ماده حاجب)، و افرادی که دارای فیبروم‌های بدون علامت هستند (زیرا نیازی به درمان ندارند) می‌شوند. همچنین، اندازه و محل خاص فیبرومها نیز می‌تواند در انتخاب کاندید مناسب برای آمبولیزاسیون شریان رحمی تأثیرگذار باشد. مشورت با پزشکان متخصص و انجام ارزیابی‌های جامع، برای تعیین بهترین گزینه درمانی برای هر بیمار ضروری است.
نتیجه‌گیری
آمبولیزاسیون شریان رحمی به عنوان یک پیشرفت چشمگیر در رادیولوژی اینترونشنال، راه حلی نوین و کمتر تهاجمی را برای درمان فیبروم‌های رحمی ارائه می‌دهد. این روش با هدف قرار دادن دقیق و مسدود کردن جریان خون به فیبرومها، به کوچک شدن آن‌ها و بهبود چشمگیر علائم آزاردهنده کمک میکند، بدون اینکه نیازی به جراحی‌های بزرگ، برش‌های پوستی وسیع یا برداشتن رحم باشد. این مزایا، به خصوص برای زنانی که تمایل به حفظ رحم خود دارند یا به دنبال دوران نقاهت کوتاه‌تری هستند، بسیار حائز اهمیت است و آن را به گزینه‌ای جذاب و مؤثر تبدیل میکند.
با وجود مزایای فراوان، درک کامل از روند انجام، نتایج مورد انتظار و همچنین عوارض جانبی و خطرات احتمالی آمبولیزاسیون شریان رحمی ضروری است. انتخاب یک رادیولوژیست اینترونشنال باتجربه و یک مرکز درمانی مجهز، رعایت دقیق دستورالعمل‌های پیش و پس از عمل، و پیگیری‌های منظم با پزشک، از جمله عوامل کلیدی در دستیابی به بهترین نتایج و حفظ ایمنی بیمار هستند. این روش نه تنها به بهبود کیفیت زندگی زنان کمک میکند، بلکه گزینه‌های درمانی آن‌ها را نیز گسترش می‌دهد.
در نهایت، آمبولیزاسیون شریان رحمی شاهدی بر تکامل پزشکی است که از طریق رویکردهای نوآورانه، به بیماران امکان می‌دهد تا با حداقل تهاجم و بیشترین حفظ اندام، به سلامت و رفاه دست یابند. اگر از علائم فیبروم‌های رحمی رنج می‌برید و به دنبال یک گزینه درمانی مؤثر و کم‌تهاجمی هستید، حتماً با پزشک خود در مورد آمبولیزاسیون شریان رحمی مشورت کنید تا ببینید آیا این روش برای شما مناسب است یا خیر.
دکتر حسین قناعتی، متخصص رادیولوژی با سابقه طولانی در زمینه تصویربرداری پزشکی، یکی از پزشکان برجسته در این حوزه به شمار می‌آیند. ایشان با بهره‌گیری از دانش و تجربه‌ی گسترده خود، خدمات تشخیصی دقیقی را به بیماران ارائه می‌دهند. دکتر قناعتی علاوه بر فعالیت بالینی، به پژوهش و آموزش در زمینه رادیولوژی نیز مشغول هستند و مقالات و ترجمه‌های متعددی در این زمینه به چاپ رسانده‌اند.
سوالات متداول
آمبولیزاسیون شریان رحمی چه تفاوتی با هیسترکتومی دارد؟
آمبولیزاسیون شریان رحمی یک روش کمتر تهاجمی است که رحم را حفظ میکند و فیبرومها را با قطع خون‌رسانی کوچک میکند. در مقابل، هیسترکتومی یک جراحی بزرگ است که شامل برداشتن کامل رحم میشود و به معنای عدم امکان بارداری در آینده است. آمبولیزاسیون دوران نقاهت بسیار کوتاه‌تری دارد.
آیا آمبولیزاسیون شریان رحمی بر باروری تأثیر میگذارد؟
آمبولیزاسیون شریان رحمی معمولاً رحم را حفظ میکند و بسیاری از زنان پس از آن بارداری موفق و زایمان سالمی داشتهاند. با این حال، تأثیر دقیق آن بر باروری ممکن است بسته به سن و شرایط فردی متفاوت باشد و تحقیقات در این زمینه همچنان ادامه دارد.
مدت زمان دوره نقاهت پس از آمبولیزاسیون شریان رحمی چقدر است؟
دوره نقاهت پس از آمبولیزاسیون شریان رحمی نسبتاً کوتاه است. اکثر بیماران می‌توانند ظرف چند روز (معمولاً 3 تا 7 روز) به فعالیت‌های سبک روزمره بازگردند و بازگشت کامل به فعالیت‌های عادی و ورزش سنگین معمولاً 1 تا 2 هفته طول می‌کشد.
آیا آمبولیزاسیون شریان رحمی دردناک است؟
در حین انجام آمبولیزاسیون شریان رحمی، از بیحسی موضعی استفاده میشود. پس از عمل، تجربه درد لگنی و کرامپهای شکمی شایع است که شبیه به دردهای شدید قاعدگی است و با داروهای مسکن قابل کنترل است.
چه زمانی نتایج آمبولیزاسیون شریان رحمی مشاهده میشود؟
بهبود خونریزی شدید قاعدگی معمولاً در اولین دوره قاعدگی پس از عمل مشاهده میشود. کاهش اندازه فیبرومها و بهبود علائم فشاری به تدریج و طی 3 تا 6 ماه پس از آمبولیزاسیون شریان رحمی اتفاق می‌افتد.
آیا آمبولیزاسیون شریان رحمی برای همه انواع فیبرومها مناسب است؟
آمبولیزاسیون شریان رحمی برای اکثر انواع فیبرومها مناسب است، اما کاندیداتوری دقیق بستگی به اندازه، تعداد و محل فیبرومها، و همچنین وضعیت سلامت عمومی و اهداف بیمار دارد. پزشک متخصص زنان و رادیولوژیست اینترونشنال پس از ارزیابی جامع، بهترین گزینه درمانی را تعیین میکنند.
